Aleh

Voor vandaag, 29 december,  werd er minder goed weer voorspeld maar dat valt gelukkig alles mee.

De zon schijnt volop en omdat ik nog geen zin heb om nu al naar huis te gaan besluit ik, Geertje, de tram te nemen precies de andere kant op dan richting huis.

Terwijl ik dit opschrijf denk ik aan Jona die ook precies de andere kant op ging dan waar de Eeuwige hem naar toe stuurde.

Ik heb niet het gevoel te zijn als Jona en weg te lopen voor mijn taak, maar deze gedachte kwam gewoon zo in mij op.

Ik was wel van plan om te gaan schrijven over ALEH, mijn werkplek en dat doe ik terwijl ik op Mount Herzl in het zonnetje op een bankje zit.

ALEH is een Joods Orthodoxe instelling voor kinderen met een lichamelijk en verstandelijke handicap.

Vanuit hun geloofsvisie hebben de mensen van ALEH enorm veel respect voor elk mensenleven.

Vanuit deze visie doen de medewerkers van ALEH er dan ook alles aan om de kwaliteit van leven voor de kinderen zo hoog mogelijk te doen zijn en proberen ze om deze kinderen een zo normaal mogelijk leven te laten hebben.

Bij ALEH wonen ongeveer 40 kinderen intern en er komen dagelijks ook nog veel kinderen voor dagbesteding.

Even een verslagje van een ochtend uit het leven van de kinderen van mijn groep.

Wanneer de kinderen 's morgens tegen 8:30 komen zijn ze al heerlijk gedoucht en aangekleed.

Deze kinderen wonen allemaal intern. In mijn groep is een jongen waarvan elke morgen zijn moeder komt om hem uit bed te halen, te douchen en aan te kleden. Daar na gaat zij naar haar werk.  Voor zover de kinderen geen sondevoeding hebben krijgen ze dan van ons hun ontbijt.

Daarna volgt voor veel kinderen een tijd van fysiotherapie.

Elke dag hebben de kinderen een lesprogramma.

Op zeer eenvoudige manier laat de teacher de kinderen elkaar begroeten.

Zij gaat  rond met een kaartje waarop een ring van stof is geplakt en laat de kinderen dit voelen.

Voor elk kind is er een kaartje met zijn/haar foto en een stukje stof of papier erop van verschillend materiaal. Voorbeeld, ruwe kant van schuursponsje, ribbelkarton, kleine bolletjes, stukje jute etc.

Door het kind het martiaal te laten voelen, de naam erbij te noemen en te vragen wie ze willen begroeten, leren ze elkaar kennen.

Daarna vertelt de teacher dat de kinderen hun handen gaan wassen om daarna te gaan bidden.

Terwijl ze  het gebed opzegt neemt ze  het op met een soort recorder.

Wanneer bij de kinderen de handen zijn gewassen legt ze het apparaat voor hun neer en nodigt ze de kinderen uit om te bidden.

Door op het apparaat te drukken horen ze het gebed en is het alsof ze dit zelf opzeggen.

Vandaag was er een kindje jarig in de klas. Er was voor haar een heerlijke grote chocoladetaart gebakken.

We hebben ballonnen opgeblazen en opgehangen en haar rolstoel versiert.

Er wordt een CD met verjaardagsliedjes opgezet en als leiding in de klas klappen en zingen we mee. De kinderen zelf kunnen dit niet.

Toch is het feest.

Daarna wensen we om de beurt de jarige iets moois toe voor het komende jaar.

Hoewel de jarige zelf niet beseft waar het allemaal om gaat zie je wel dat ze merkt dat het voor haar is en dat het speciaal is. Ze communiceert door met haar ogen te draaien.

Dan wordt de taart aangesneden en de kinderen die ervan kunnen eten krijgen een stukje en de rest wordt uitgedeeld aan de leiding van de andere groepen.

Op het rolstoelblad worden een aantal stukjes neergezet en een van ons gaat met de jarige rond in de andere klassen om uit te delen.

Een heel feest!!

Dan is het tijd voor de lunch en de kinderen die sondevoeding krijgen worden alvast naar bed gebracht voor een middagslaapje, de andere kinderen helpen we met eten geven. Daarna gaan ook zij naar bed tot 15:00 uur.

Wanneer de kinderen naar bed worden gebracht zit mijn werkdag er op.

Ik help nog even bij een andere groep tot 14:15 en ga dan naar huis, of zoals nu lekker in het zonnetje op een bankje mijn logboek bijhouden of gewoon lekker lezen.

Shevet Achim

Hoog tijd om iets te vertellen over mijn werk. Ik (Coert) werk bij de organisatie Shevet Achim. (  www.shevet.org ) Deze organisatie brengt kinderen met een ernstige hartafwijking naar Israel, zodat ze hier een goede behandeling kunnen krijgen. Op dit moment komen er veel kinderen uit Koerdistan en uit Gaza. Ze worden behandeld in het Wolfson Medical center in Tel Aviv.

Ik werk in Jeruzalem onder leiding van Joshua Miles, de zoon van Jonathan Miles, die de organisatie heeft opgezet. Het is een bijzondere plek om te werken.

Elke werkdag begint met 2 uur bijbelstudie, worship  en gebed. Daarna gaan we aan het werk. Voor mij is dat meestal het vervoeren van kinderen van en naar het Wolfson ziekenhuis in Tel Aviv.

De Koerdische kinderen wonen tijdelijk met één van hun ouders in Jeruzalem. Er gaat ook altijd een verpleegkundige mee naar het ziekenhuis en soms ook een tolk.  Er worden in het Wolfson ziekenhuis ook kinderen uit Gaza geholpen. Ik ben daarom al een paar keer op en neer naar Gaza geweest om kinderen op te halen of weg te brengen. We mogen de grens niet over en daarom moeten we de kinderen met hun familielid afzetten bij het checkpoint. Bepaald geen  prettige omgeving!

In het ziekenhuis heb ik vaak veel tijd over. Dan help ik met het halen en brengen van de kinderen naar de verschillende afdelingen. Ik begin de weg in het ziekenhuis dus al aardig te kennen. Dat moet ook wel want alle bewegwijzering is daar alleen in het Ivriet. En inmiddels hoef ik aan de security ook niet meer zo vaak uit te leggen wie ik ben en waarom ik daar rondloop. Het mooie van mijn beschikbare tijd is dat ik de gelegenheid heb om met mensen te praten. Vooral ouders van kinderen die zitten te wachten tijdens een onderzoek of een behandeling. Dat zijn vooral arabieren uit Gaza. Google translate komt dus goed  van pas! Het valt me op hoe zorgzaam en vriendelijk vooral de vaders en opa’s zijn voor hun kinderen. Ook merk je bij hen  weinig van de tegenstelling tussen Joden  en Arabieren.

Inmiddels zitten er twee werkweken op. Elke dag zit vol verrassingen en uitdagingen.

Het is vaak heftig om heel kleine kinderen te zien die zo ernstig ziek zijn en soms een litteken hebben van onder hun hals tot aan de onderkant van hun buik vanwege een open hart opertie die ze hebben ondergaan.

Een ochtend, tijdens de gebedstijd, besloot Joshua dat er in plaats van bijbelstudie een lange gebedstijd zou zijn. Ik was er van overtuigd dat ik  moest bidden voor de veiligheid onderweg. Later bad een medewerkster ook specifiek voor de veiligheid onderweg. Diezelfde middag stonden we  met de bus van de organisatie in de gebruikelijke file. Ik zag dat de baan links op dat moment vrij was. In het verkeer hier moet je elk stukje ruimte benutten om vooruit te komen. Ik wilde daarom naar de linkerbaan rijden, maar om onverklaarbare reden besloot ik  te blijven staan waar ik stond. Even later kwam er

met flinke  snelheid op die baan links een auto aan rijden die met een harde klap op de vrachtwagen ervoor reed. Precies op de  plek waar ik eigenlijk had willen aansluiten...

De afgelopen week was erg indrukwekkend. Maandag werd  Zanyar uit Koerdistan geopereerd. De dag ervoor vierden we zijn eerste verjaardag. Zijn vader koos voor de meest ingrijpende, maar ook risicovolle operatie. Helaas lukte die operatie niet  en volgde er daarom ‘s-middags een tweede operatie. Tijdens de operatie ben ik met hem naar het strand gewandeld en konden we samen bidden voor zijn zoontje. Ik in het Nederlands, hij in het Koerdisch.

's Middags gingen we nog met 2 Koerdische vaders met hun tienerzoon en -dochter even naar het strand. Door de lange operaties (totaal 8 uur!) waren we ’s avonds pas om 7 uur terug in Jeruzalem

Dinsdag gingen we met een volle bus naar Tel Aviv. Twee kinderen moesten daar naar toe voor onderzoek, waarvan er eentje, Doa een meisje van 2 uit Koerdistan moest blijven omdat ze woensdag voor een catheterisatie moest.
Dinsdag is het in het ziekenhuis ook ‘Palestijnendag’ (Dat is hier geen raar woord hoor!) Het betekent dat er op die dag extra Arabisch sprekend personeel is, zodat de patiënten uit Gaza en vanuit de West Bank beter geholpen kunnen worden. Op dinsdag ontmoeten we daarom altijd Fatima, een Arabisch meisje van een jaar of 20, die als geen ander in staat is om te bemiddelen, te vertalen en die op een of andere manier overal in het ziekenhuis steeds op het juiste moment opduikt! Voor ons betekent het dat we op dinsdag nog een of twee keer vanuit Tel Aviv naar Gaza moeten om mensen te halen en te brengen. Dinsdag is daarom altijd een dag dat je laat thuis bent.

Woensdagochtend geen passagiers. Ik ging met verpleegkundige Miriam, een vrijwilligster uit Zweden, voor een routinedag naar Wolfson. We zouden weer vroeg naar huis kunnen. Daar zat een altijd vrolijke Doa die ons lachend en zwaaiend begroette. Ze had niet gegeten vanwege de katheterisatie van die dag, maar dat mocht de pret niet drukken. We speelden een poosje met haar en gingen nog bij een paar andere kinderen langs. Toen we terugkwamen was Doa al met haar moeder vertrokken naar de Katheterisatie afdeling. Daar waren we nog nooit geweest dus na zoeken en vragen en proberen het Ivriet op de bordjes te ontcijferen vonden we ze in de wachtkamer. Doa was al snel aan de beurt. De katheterisatie verliep goed en voorspoedig. Maar na afloop gebeurde er een grote ramp; Doa kreeg een hartstilstand! Na uren angstig afwachten kwam de hartchirurg haar moeder en ons vertellen dat ze met heel veel moeite Doa weer stabiel hadden kunnen krijgen. Echter bleek haar hart niet te functioneren en moest ze aan de hart-longmachine. Ondertussen waren twee andere medewerksters van Shevet onderweg naar Tel Aviv om ons af te lossen. Na een dag die ontspannen en vrolijk begon reden we in het donker bedrukt terug naar Jeruzalem.

Update: Donderdag en vrijdag ging Doa snel achteruit en werd haar situatie levensbedreigend.  Op zaterdag (shabbat) volgde een urenlange spoedoperatie. Er werden twee stents in de longslagaders geplaatst en de niet functionerende hartklep werd gerepareerd. De operatie slaagde en Doa is inmiddels van de hart long machine af. De arts noemde het ‘a miracle’. Wel wordt gevreesd voor een hersenbeschadiging door zuurstofgebrek.

tip: op de site www.shevet.org staan dagelijks in het Engels updates met foto's hoe het met de kinderen gaat. (voornamen en foto's van de kinderen zijn met toestemming gebruikt)

Little Hearts Jeruzalem

Vandaag wil ik, Monique, graag een stukje schrijven over mijn werk bij Little Hearts. Van maandag tot en met donderdag werk ik hier op de preschool.

Elke morgen om 07.20 uur vertrek ik om lopend naar het schooltje te gaan. Onderweg geniet ik van het lekkere weer, het zonnetje schijnt tot nu toe elke morgen. Door het stijgen van de weg, wordt het al snel te warm met een jas aan. Ik loop langs de Jaffapoort van de Oude Stad, een bekende ontmoetingsplaats voor veel toeristen. Even voor 8 uur kom ik dan aan bij het schooltje. Een druk op de bel, en de deur wordt geopend.

Ik werk op een groep, samen met de vaste leidster, een Arabisch christen. Samen spelen wij met de kinderen, ontbijten met hen, verschonen hen, lunchen samen en daarna worden de matjes uitgespreid op de grond om even lekker te slapen. Na de eerste dag heb ik maar een boekje in mijn tas gestopt om gedurende de slaaptijd even lekker wat te kunnen lezen. Tenminste…als de kinderen willen slapen. Soms kost dat wel wat moeite en aai ik het ruggetje net zo lang tot ze zich kunnen ontspannen en in slaap vallen. Als de kinderen weer wakker worden is het nog even spelen en worden ze een voor een weer opgehaald door een ouder. De kinderen in mijn groep zijn voornamelijk 2 en 3 jaar oud, een heerlijke doelgroep. Het zijn internationale kinderen, met ouders afkomstig uit o.a. Nederland (verrassing), Spanje, Zuid Korea, Arabische landen en natuurlijk Israël. Een mooie manier voor de kinderen om te leren omgaan met anderen uit allerlei verschillende landen. Ook de leidsters hebben een verschillende achtergrond. Verder zijn er regelmatig andere vrijwilligers voor kortere of langere tijd, o.a. uit Finland en Amerika.

Er wordt met de kinderen gesproken in de Engelse taal. Maar ook wordt hen Ivriet en Arabisch geleerd. Bijvoorbeeld tellen, kleuren, vormen, dagen van de week, worden in 3 talen geleerd. De school is open van zondag tot en met donderdag van 07.30 tot 15.30 uur. Er worden zowel de joodse feesten als de christelijke feesten gevierd. Ik krijg al steeds meer de kans op zelfstandig te werken met de kinderen, wat maakt dat mijn werk uitdagend en interessant blijft. Al met al geniet ik enorm van het werken bij Little Hearts en ga ik elke dag met plezier naar mijn werk.

Na mijn werk, als het mooi weer is, loop ik soms even langs de winkels in de Jaffastreet, of ik zit op een bankje in de buurt van de Jaffapoort. Er is altijd wel van alles te zien. Afgelopen woensdagmiddag was er helaas weer een steekpartij geweest, deze keer bij de Jaffapoort. Het stond er vol met politie en leger. Toen ik er liep, rond half 4, werd er net een Palestijns meisje aangehouden. Zij moest op straat haar jas uitdoen en haar tas neerleggen op de grond. Ondertussen waren de machinegeweren op haar gericht. Haar jas en tas werden nagekeken, en daarna moest het meisje meelopen met de 3 agenten. Allemaal nog jonge meiden, zowel de Israëlische politie als het Arabische meisje. Heftig om te zien. Sinds deze dag is er weer overal veel meer politie en leger te zien. Overal staan auto’s, motoren en lopen mensen wacht. Zeer regelmatig zijn de sirenes weer te horen. Zeker nu met het kerstfeest zijn de controles flink opgeschroefd.

Weekend

 Het wordt weer nodig tijd voor een update vandaar dat we maar weer even tijd nemen om jullie bij te praten.

 Vandaag is het maandag 21 december, en het is prachtig weer. Het is 15:49 en ik, Geertje, wandel vanuit mijn werk terug naar huis. Hoe lang de wandeling duurt maakt me niet uit, het is heerlijk om buiten te zijn met ongeveer 16 graden. Ik heb vanochtend de IPad meegenomen zodat ik onderweg naar huis ergens op een bankje zou kan gaan zitten schrijven. Uiteindelijk ben ik in de Jaffapoort op een bankje neergestreken, heerlijk in de zon. Wanneer de zon later achter de gebouwen verdwijnt besluit ik naar huis t gaan, het wordt ineens een stuk kouder. Even later hoor ik mijn naam roepen en het blijkt Monique te zijn die ook onderweg is naar huis. Allebei zijn we blij en verrast dat we elkaar onderweg naar huis tegenkomen. Samen lopen we naar huis.

 Gisteravond had ik een flinke aanslag op mijn prepaid beltegoed gedaan en daarom onderweg eerst weer even het bel tegoed aangevuld. Stel dat er plotsklaps een calamiteit is, dan is het wel verstandig om genoeg tegoed op de telefoon te hebben.

 Vorige week donderdag - 17 december - hebben we 's avonds met alle NEM-ers een kerstviering in het Baanbrekershuis gehad. Iedereen had wat te eten mee genomen wat we met elkaar hebben gedeeld. Het was een gezellige avond waar wij als Baanbrekers de andere NEM-ers hebben leren kennen. Met elkaar kerstliederen gezongen en het kerstevangelie gelezen. Een van de NEM-ers had een bijbelse kerstquiz voor ons meegenomen om onze bijbel kennis over het kerstevangelie te testen. Voor de meesten van ons is het toch echt nodig om het kerstevangelie nog maar eens goed te lezen......

 Vrijdag 18 december Vandaag gaan we met z'n vieren op bezoek geweest bij een oude dame. Zij is holocaust overlevende en erg ziek. We hebben bij haar in huis wat schoon kunnen maken en we mochten met haar bidden. We zijn van plan om binnenkort nog een keer naar haar toe te gaan. Gebed voor deze vrouw is belangrijk. 's-Middags gaan Jan en ik op bezoek bij "oude" bekenden en wandelen we op hun advies terug over de Haaspromenade waar vandaan we een prachtig uitzicht hebben op de Oude Stad. De Sjabbat is inmiddels begonnen en het is erg stil op straat.
Thuis heeft Coert het Sjabbatsbrood gebakken en we beginnen met de Sjabbatsviering. Het mooie hieraan vind ik dat er een speciaal gebed wordt uitgesproken voor de kinderen. 's Avonds maken Jan en ik nog even een ommetje en raken in gesprek met een viertal Arabische jongens uit een groente winkeltje. Hun winkel is gewoon open. We krijgen allebei een kleine komkommer en een mandarijn.

  Op Sjabbat - 19 december - bezoeken we een dienst waar we erg van genieten. Na de dienst wandelen we over de Mount Sion. Hier is het graf van Koning David en de kamer waar Jezus het avondmaal vierde met Zijn discipelen op de vooravond van zijn sterven. Jan en ik maken een selfie op deze berg omdat Psalm 125: 1 & 2 onze trouwtekst is. Een mooie plek om 30-jaar na onze huwelijksdag hier te staan. Opnieuw hebben we ontmoetingen met mensen op straat en kunnen we elkaar bemoedigen en zegenen. Het valt ons op dat wanneer we in gesprek raken met Joden en ze aan ons willen vertellen dat ze Messiaanse Joden zijn ze dan beginnen te fluisteren.

  Zondag 20 december gaan we na het ontbijt opnieuw met ons vieren op pad. We bezoeken het Holocaust museum op Mount Sion en drinken koffie in Christ Church. 's Middags bezoeken we het Friends of Zion museum. Echt de moeite waard om te bezoeken. Het museum gaat over vrienden van Sion die in het verleden hebben gedroomd over een eigen staat voor de Joden. Bekende name als Theodor Herzl, Corrie ten Boom e.a. komen we in dit museum tegen. Daarna nog even boodschappen halen op de Mahane Yehuda Markt. Alweer een dag met veel opgedane indrukken is voorbij.

En dan volgt maandag en staan we allemaal weer vroeg op om naar het werk te gaan.

Aan het werk!

Maandag 15 december.

Vandaag zijn Jan en Coert al vroeg vertrokken om aan de slag te gaan op hun werkplek.

Monique en Geertje hebben besloten om opnieuw de dag door te brengen in de Oude Stad.

Op het moment dat zij tegen half negen de deur uitgaan drupt het een heel klein beetje.

Volgens het weerbericht zal het droog blijven die dag maar even later regent het zo hard dat de paraplu's meer dan nodig zijn.

Allemaal zegen voor Israël.

Gelukkig wordt het tegen 10:00 uur droog en breekt de zon door.

De natte jassen drogen snel en het voelt weer heerlijk warm aan in de zon.

Wanneer we na een wandeling in de buurt bij de Hurva synagoge komen, komt vrolijke muziek ons tegemoet.

Op het plein voor de Hurva synagoge staat een Choepa klaar. Bij navraag blijkt dat er een nieuwe Thorarol vanuit de Hurva synagoge over gebracht gaat worden naar een andere synagoge.

Er verzamelen zich allemaal orthodoxe Joodse mannen en even later wordt onder gedans en muziek de Thorarol naar buiten gedragen.

Wat een feest is het voor deze mannen en wat een respect voor het Woord van JHWH hebben ze.

Het is ontroerend om te zien hoe ze dansen rondom de Thorarol.

Met behulp van de telefoon maken we een kort filmpje waar we niet genoeg van krijgen om bekijken later op de dag.

Aan het eind van de middag komen Jan en Coert thuis van hun werken en luisteren we onder het eten naar hun ervaringen van de eerste werkdag.

Dinsdag 16 december

Vandaag zijn ook Monique en Geertje gestart op hun werkplek.

Monique is aan de slag gegaan bij Little Hearts en Geertje bij Aleh.

Het eerste gedeelte naar de werkplek reizen we samen en bij het bakkertje aan de Jaffa Road gaat Monique lopend  de ene kant op en Geertje neemt de tram de andere kant op.

Omdat er over de verschillende werkplekken zoveel te vertellen valt zullen we in aparte stukjes onze ervaringen op de werkplek beschrijven.

Wanneer we 's avonds weer allemaal thuis zijn eten we snel onze warme maaltijd omdat de muzikale NEM-ers op de stoep staan om met elkaar muziek te maken voor de kerstavond welke we 18 december met elkaar als NEM-ers en Baanbrekers zullen hebben.

Even later is de huiskamer gevuld met muziek en zang van het NEM kerst 2015 gelegenheidsorkest.

Woensdag 17 december

Jan gaat als eerste de deur uit om naar zijn werkplek te gaan met bus en taxi richting Beit Sahour.

Coert en Monique gaan even later wandelend naar hun werkplek voorbij de Damascuspoort en als laatste vertrekt Geertje.

Zij gaat als laatste de deur uit en is als eerste weer thuis.

Vanaf de werkplek van haar is het 20 minuten lopen naar de Mahane Yehuda, de Joodse markt.

Hier haalt ze wat boodschappen voor de kerstmaaltijd om vervolgens de tram en bus te nemen naar huis.

Helemaal naar huis lopen is met zware tassen te ver.

Thuis eerst de wasmachine aanzetten, dan bouillon trekken van de kip die is ingeslagen en na verloop van tijd ontstaat er een lekkere soep.

Dan komt Monique thuis en gaan ze samen even knutselen voor de kerstavond.

Vervolgens komt ook Coert thuis die in Tel Aviv is geweest en de gelegenheid had om daar in de supermarkt verdere boodschappen te halen.

Als laatste komt Jan thuis. In de volgorde dat we de deur uitgingen druppelen we ook weer binnen.

Ondertussen is het donker, weer een dag voorbij.

De eerste dagen

Woensdag 09-12

Vandaag zijn wij vertrokken vanaf Schiphol naar Jeruzalem.

Hier gaan wij 2 maanden werken en ervaren hoe het leven in Israël is.

Wij zijn 2 echtparen, Jan en Geertje en Coert en Monique.

Om half 6 kwamen we aan op het vliegveld in Tel Aviv. We hebben een goede en gezellige reis gehad. Ook de douane verliep vlot. Er werd ons gevraagd of wij al eerder in Israël waren geweest. Op onze enthousiaste reactie dat wij inderdaad al eerder waren geweest, werd er geglimlacht en konden wij door.

Hierna met de sjeroet op weg naar het Baanbrekershuis in het zuiden van Jeruzalem.

Hier aangekomen stond ons een heerlijk maal te wachten.

Het huis zelf was ook een verrassing, het is lekker ruim en erg gezellig.

We hebben onze koffers uitgepakt en zijn toen lekker gaan slapen.

Donderdag 10-12

De volgende morgen besloten we dat we eerst maar eens boodschappen moesten gaan doen voor de komende tijd. Na het afrekenen in de supermarkt wilden we het bedrag dat we kwijt waren even omrekenen naar NL euro , dat was wel even schrikken!

’s Middags zijn we de werkplek van Jan gaan bezoeken, Beit Yusef vlakbij Bethlehem.

Hier worden zwaar gehandicapte kinderen uit arme palestijnse gezinnen voor enige tijd opgevangen om de ouders wat te ontlasten.

We hebben een rondleiding gehad en een uitleg over hoe het daar in zijn werk gaat.

We waren erg onder de indruk van het geloofsvertrouwen van de directeur.

De financiële situatie is vaak erg onzeker. Toch gelooft hij dat God zal voorzien, en hij is hierin nooit teleurgesteld geweest.

Momenteel is het spannend of hij opnieuw een verblijfsvergunning zal krijgen.

Een gebedspunt!

Vrijdag 11-12

Vandaag zijn we weer op tijd opgestaan. We besloten dat we een wandeling op de muur wilden maken met Bart Repko. Met een gezellig groepje zijn we op pad gegaan.

Daarna, volgens traditie, met de hele groep koffie gedronken naast de bekende Hurva synagoge.

Wat is het weer nog lekker, we konden heerlijk buiten zitten.

’s Middags boodschappen gedaan op de Jehuda markt in het centrum van Jeruzalem.

Wat een bijzondere plek is dat toch. Een drukte van belang.

Daarna zijn we naar de Kotel gegaan. De kandelaar voor Chanoeka  werd aangestoken, 7 kaarsjes inmiddels.  Daarna werd het begin van de shabbat gevierd. Wat is het toch altijd bijzonder om allemaal groepen mensen te zien dansen en zingen in een kring.

We hebben lekker meegedanst en geklapt.

De mannen op de mannenafdeling en de vrouwen op de vrouwenafdeling.

Daarna zijn we naar huis gegaan voor een heerlijke shabbatmaaltijd, met als toetje een soefganiot, speciaal voor Chanoeka.

Zaterdag 12-12

Vandaag zijn we weer op tijd opgestaan, om naar de messiaanse synagoge te gaan. Erg bijzonder om mee te maken. Mooi  om te zien dat er met zoveel respect en liefde met de Tora wordt omgegaan.

Hierna hebben we lekker gewandeld door Jeruzalem, en genoten van het heerlijke weer.

We hebben de Montefiore molen bekeken en hebben gewandeld door Yemin Moshe, een prachtige wijk, vlakbij de Oude Stad.

We zagen hier onder andere een joodse grootvader aan het wandelen met zijn kleinkinderen. We hoorden de man druk en serieus praten, al wandelend. Wij kregen hier echt het beeld bij van wat er staat in Deuteronomium 6: 4-7:

Luister, Israël! De HEERE, onze God, de HEERE is één!

Daarom zult u de HEERE, uw God,  liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw kracht

Deze woorden, die ik u heden gebied, moeten in uw hart zijn.

U moet ze uw  kinderen inprenten en erover spreken, als u in uw huis zit en als u over de weg gaat, als u neerligt en als u opstaat.

Zondag 13-12

Vandaag hebben we de werkplek bezocht waar Coert zal gaan werken.

Hij gaat werken bij de organisatie Shevet Achim. Deze organisatie is opgezet door Jonathan Miles, een bekende Amerikaanse journalist. Hij ontdekte bij het lezen van de bijbel dat Jezus een joodse man was en is toen naar Israël gegaan. Hier heeft hij allerlei heel bijzonder e dingen meegemaakt, wat er uiteindelijk in resulteerde dat deze organisatie is ontstaan.

Diverse kinderen met hartproblemen uit o.a. Gaza, Irak en Syrië worden naar Israël gebracht om geopereerd te worden.

De mannen zullen maandag beginnen met hun werk.

De vrouwen beginnen dinsdag, i.v.m. de chanoeka vakantie.

Geertje gaat werken bij de stichting Aleh, een joodse organisatie waar zwaar gehandicapte kinderen wonen, worden verzorgt, en therapie krijgen.

Monique gaat werken bij Little Hearts, een preschool met joodse, arabische en buitenlandse ouders.