Aleh

Voor vandaag, 29 december,  werd er minder goed weer voorspeld maar dat valt gelukkig alles mee.

De zon schijnt volop en omdat ik nog geen zin heb om nu al naar huis te gaan besluit ik, Geertje, de tram te nemen precies de andere kant op dan richting huis.

Terwijl ik dit opschrijf denk ik aan Jona die ook precies de andere kant op ging dan waar de Eeuwige hem naar toe stuurde.

Ik heb niet het gevoel te zijn als Jona en weg te lopen voor mijn taak, maar deze gedachte kwam gewoon zo in mij op.

Ik was wel van plan om te gaan schrijven over ALEH, mijn werkplek en dat doe ik terwijl ik op Mount Herzl in het zonnetje op een bankje zit.

ALEH is een Joods Orthodoxe instelling voor kinderen met een lichamelijk en verstandelijke handicap.

Vanuit hun geloofsvisie hebben de mensen van ALEH enorm veel respect voor elk mensenleven.

Vanuit deze visie doen de medewerkers van ALEH er dan ook alles aan om de kwaliteit van leven voor de kinderen zo hoog mogelijk te doen zijn en proberen ze om deze kinderen een zo normaal mogelijk leven te laten hebben.

Bij ALEH wonen ongeveer 40 kinderen intern en er komen dagelijks ook nog veel kinderen voor dagbesteding.

Even een verslagje van een ochtend uit het leven van de kinderen van mijn groep.

Wanneer de kinderen 's morgens tegen 8:30 komen zijn ze al heerlijk gedoucht en aangekleed.

Deze kinderen wonen allemaal intern. In mijn groep is een jongen waarvan elke morgen zijn moeder komt om hem uit bed te halen, te douchen en aan te kleden. Daar na gaat zij naar haar werk.  Voor zover de kinderen geen sondevoeding hebben krijgen ze dan van ons hun ontbijt.

Daarna volgt voor veel kinderen een tijd van fysiotherapie.

Elke dag hebben de kinderen een lesprogramma.

Op zeer eenvoudige manier laat de teacher de kinderen elkaar begroeten.

Zij gaat  rond met een kaartje waarop een ring van stof is geplakt en laat de kinderen dit voelen.

Voor elk kind is er een kaartje met zijn/haar foto en een stukje stof of papier erop van verschillend materiaal. Voorbeeld, ruwe kant van schuursponsje, ribbelkarton, kleine bolletjes, stukje jute etc.

Door het kind het martiaal te laten voelen, de naam erbij te noemen en te vragen wie ze willen begroeten, leren ze elkaar kennen.

Daarna vertelt de teacher dat de kinderen hun handen gaan wassen om daarna te gaan bidden.

Terwijl ze  het gebed opzegt neemt ze  het op met een soort recorder.

Wanneer bij de kinderen de handen zijn gewassen legt ze het apparaat voor hun neer en nodigt ze de kinderen uit om te bidden.

Door op het apparaat te drukken horen ze het gebed en is het alsof ze dit zelf opzeggen.

Vandaag was er een kindje jarig in de klas. Er was voor haar een heerlijke grote chocoladetaart gebakken.

We hebben ballonnen opgeblazen en opgehangen en haar rolstoel versiert.

Er wordt een CD met verjaardagsliedjes opgezet en als leiding in de klas klappen en zingen we mee. De kinderen zelf kunnen dit niet.

Toch is het feest.

Daarna wensen we om de beurt de jarige iets moois toe voor het komende jaar.

Hoewel de jarige zelf niet beseft waar het allemaal om gaat zie je wel dat ze merkt dat het voor haar is en dat het speciaal is. Ze communiceert door met haar ogen te draaien.

Dan wordt de taart aangesneden en de kinderen die ervan kunnen eten krijgen een stukje en de rest wordt uitgedeeld aan de leiding van de andere groepen.

Op het rolstoelblad worden een aantal stukjes neergezet en een van ons gaat met de jarige rond in de andere klassen om uit te delen.

Een heel feest!!

Dan is het tijd voor de lunch en de kinderen die sondevoeding krijgen worden alvast naar bed gebracht voor een middagslaapje, de andere kinderen helpen we met eten geven. Daarna gaan ook zij naar bed tot 15:00 uur.

Wanneer de kinderen naar bed worden gebracht zit mijn werkdag er op.

Ik help nog even bij een andere groep tot 14:15 en ga dan naar huis, of zoals nu lekker in het zonnetje op een bankje mijn logboek bijhouden of gewoon lekker lezen.