Nog even...

Nog even en dan is het tijd om onze koffers in te gaan pakken en de terugreis aan te vangen. De tijd in Jeruzalem is omgevlogen. Naast de taken op de verschillende vrijwilligersplekken hebben we onze vrije tijd ingevuld met excursies, wandelingen en vooral veel genieten van alle mooie ontmoetingen met mensen in dit prachtige land.

Op een van onze vrije dagen hebben Jan en ik meegeholpen met een dag speciaal georganiseerd voor blinde mensen in Beit Yusef, de werkplek van Jan in Beit Sahour. Vanuit Bethelem en Oost Jeruzalem waren blinde mensen naar Beit Yusuf gekomen voor een gezellige dag met andere blinde mensen. Met elkaar gegeten, gezongen en een korte bijbelstudie. Omdat een van de dames in Oost Jeruzalem woont konden Jan en ik mee terugrijden naar huis. De rit ging via Bethanie en Oost Jeruzalem. Een mooie route waar we anders vast niet lang gekomen zouden zijn.

Ook hadden we nog een bijzondere ontmoeting met een Nederlandse vrouw die als enige uit de straat waar ze heeft gewoond de Holocaust heeft overleeft. Voor ons alle drie een bijzondere ontmoeting. De straat waar zij met haar ouders en beide broers heeft gewoond en van waaruit haar ouders en broer zijn weggevoerd in de 2e Wereld Oorlog, is dezelfde straat als waar onze kinderen nu wonen in Amsterdam. Toen we dit van elkaar ontdekten nodigde zij ons uit mee te gaan naar haar huis. Ze deelde haar levensverhaal en nodigde ons uit om te blijven lunchen.  Een bijzondere middag volgde.

Op een van de zondagen hebben Jan en ik een bezoek gebracht aan de Immanuel kerk in Bethlehem. Een Arabisch Christelijke kerk. Jan z'n Arabische collega was vertaler van de dienst. Die zondag waren er veel buitenlandse gasten in de kerk aanwezig. Een bemoediging voor de gemeente, echter veel eigen gemeenteleden zelf waren er niet omdat het de laatste zondag was dat ze nog met een tijdelijke uitreisvergunning van Bethlehem naar Jeruzalem konden reizen. Deze vergunning hadden ze gekregen om vanwege de Christelijke feestdagen Jeruzalem te kunnen bezoeken. Begrijpelijk dat ze daar gebruik van gingen maken.

Bij ALEH is en blijft het fijn werken. Ik krijg er nog een extra taak bij. Een ernstig ziek kindje van een paar maanden oud heeft  extra aandacht nodig. Omdat de ouders zelf niet steeds bij het kindje kunnen zijn is mij gevraagd of ik een aantal keren per dag het kindje uit zijn bedje wil halen om aandacht te geven. Dit is mij op het lijf geschreven. Het is zo'n schattig kindje en voor ik het weet heeft het mijn hart veroverd. Helaas gaat het minder goed en wordt het kindje opgenomen in het ziekenhuis. Ik zoek het nog een keer op in het ziekenhuis.

Dan horen we dat een ernstig zieke vrouw welke we in het begin van ons Baanbrekers tijd met ons vieren en later Jan en ik samen een aantal keren hebben bezocht is overleden. We hebben door onze verschillende bezoeken haar mogen bemoedigen door met haar te bidden en te zingen. Vlak voor ze is overleden heeft ze een van onze vriendinnen, waardoor wij in contact met haar zijn gekomen, verteld dat ze veel van Elohim houdt. Sinds de eerste keer dat we bij haar zijn geweest en met haar mochten bidden werd de sfeer anders in haar huis, aldus de buurman van deze vrouw. Het is heel bijzonder dat we dit mochten en konden doen. Wat voel je je dan gezegend dat G'd je heeft ingezet om de werken te doen die Hij voorbereid heeft.

En dan was het afgelopen week tijd om afscheid te nemen op onze werkplekken. Overweldigend was het afscheid van de kinderen en de collega's van ALEH. Het was voor mij onmogelijk om met droge ogen iedereen gedag te zeggen. Na beloofd te hebben dat ik vooral nog een keer terug ga komen (hetzij om te werken of om te bezoeken) sluit ik om 14:45 de deur van ALEH achter mij wandel vanaf ALEH door de Jaffastreet terug naar huis.

Halverwege zit Monique op een bankje in de zon te genieten. Ook zij heeft haar laatste werkdag erop zitten. We vertellen elkaar hoe onze laatste dag is verlopen. Dan zien we dat er een Arabische jongeman door de politie wordt gecontroleerd. Heftig om te zien, maar ook wel begrijpelijk. Afgelopen week waren er opnieuw incidenten met dodelijke afloop in de buurt van de  Damascuspoort. De controle is weer extra verscherpt. Na verloop van tijd zien we de jongeman verder lopen. Gelukkig geen narigheid!!

's Avonds hebben we een gebedsavond met de 'vaste' NEM-ers waar we als Baanbrekers erg van hebben genoten.

De laatste dagen in Israel zullen ook zeker omvliegen en voor we het weten zitten we weer in het vliegtuig terug naar Nederland waar we nog vaak zullen terugdenken aan de heerlijke tijd die we als Baanbrekers mochten doorbrengen in Israel.

Wat zullen we zeggen: "Tot volgend jaar in Jeruzalem???"

Wie weet??

HIJ weet het!! 

Jan en Geertje

Quarantaine, aanslagen en afscheid

De laatste werkdagen bij Shevet Achim.

Dinsdagochtend was ik (Coert) voorbereid op een laatste rit naar Gaza. Het liep allemaal anders... We beginnen elke ochtend met zingen, bidden en bijbelstudie. Op dinsdag moeten we altijd eerder weg, vanwege de lange rit naar Gaza en Tel Aviv. Deze keer moesten we echter rechtstreeks op pad naar Tel Aviv. Mogelijk om Lamiss, het babytje dat we een week eerder met spoed naar het ziekenhuis brachten, weer terug naar Gaza te brengen. [Video Lamiss] Helaas kon ze niet geopereerd worden vanwege een resistente bacterie infectie en een complexe afwijking in haar chromosomen. Ze lag daarom al een paar dagen in quarantaine. 

Nadat voor onze speciale missie werd gebeden, vertrokken we gewapend met zuurstofflessen naar Tel Aviv. Toen we aankwamen in het ziekenhuis was net besloten dat vanwege de infectie en de slechte conditie van Lamiss het vervoer naar Gaza per ambulance zou gaan. Dit moest dan wel een speciale ambulance zijn, vanwege de quarantaine en omdat het om een baby gaat niet met een gewone brancard, maar met een soort couveuse. Bovendien moest er een speciale toestemming geregeld worden om die ambulance over de grens van Gaza te krijgen. Al met al een grote uitdaging voor de mensen in Jeruzalem, die de hele dag aan het bellen zijn geweest om eerst de goede ambulance te krijgen en vervolgen de transfer naar Gaza te organiseren. Ondertussen waren wij in het ziekenhuis de contactpersoon naar de Arabisch sprekende moeder en de Israelische  medische staf, die met het uur ongeduldiger en ongeruster werden... Maar uiteindelijk is het gelukt om moeder en kind mét hun bagage per ambulance terug naar Gaza te brengen! In de tussentijd hadden we het nog druk met de overige patientjes uit Gaza en met het vertrek van Eline, die gelukkig met succes geopereerd was en vandaag naar huis mocht.

Woensdag ochtend begon heel vroeg met een gezamenlijk gebed waarmee we nu en dan met de mannelijke collega’s om half zeven in de ochtend beginnen. Deze keer vonden we een rustig plekje in de tuin naast ons gebouw. Ja, best een beetje fris, maar gelukkig hadden we er geen last van.

Deze dag werkte ik in onze basis in Jeruzalem. Het was een rustige en gezellige dag, tot we opgeschrikt werden door het geluid schoten en meteen daarna van sirenes. Het bleek opnieuw een aanslag te zijn bij de Damascus gate, een paar honderd meter van ons gebouw. Ik realiseerde me dat ik een uurtje eerder daar nog had gelopen. Een van mijn collega’s die in Betlehem woont, wilde net die kant op gaan om op de bus te stappen. Ze was geschrokken en erg bang van wat er gebeurde. Gelukkig hadden we nog een auto vrij en kon ik haar naar het checkpoint bij Betlehem brengen, want bussen reden er op dat moment niet meer. Het bleek dit keer om een georganiseerde aanslag te gaan. De daders hadden behalve messen ook vuurwapens en twee pijpbommen bij zich. Helaas kostte deze aanslag het leven van een jonge agente en van de daders.

‘s-Avonds waren we uitgenodigd om op mijn werk te blijven eten. Dat was erg gezellig én erg lekker.  Na het eten bleek er een waar afscheidsfeestje georganiseerd te zijn. Wat een verrassing en wat was het goed om te horen hoe we over en weer gezegend zijn de afgelopen twee maanden, en hoe God steeds de juiste mensen op de juiste plekken plaatste om het  werk via Shevet Achim steeds te laten slagen. Aan Hem alle eer!