Quarantaine, aanslagen en afscheid

De laatste werkdagen bij Shevet Achim.

Dinsdagochtend was ik (Coert) voorbereid op een laatste rit naar Gaza. Het liep allemaal anders... We beginnen elke ochtend met zingen, bidden en bijbelstudie. Op dinsdag moeten we altijd eerder weg, vanwege de lange rit naar Gaza en Tel Aviv. Deze keer moesten we echter rechtstreeks op pad naar Tel Aviv. Mogelijk om Lamiss, het babytje dat we een week eerder met spoed naar het ziekenhuis brachten, weer terug naar Gaza te brengen. [Video Lamiss] Helaas kon ze niet geopereerd worden vanwege een resistente bacterie infectie en een complexe afwijking in haar chromosomen. Ze lag daarom al een paar dagen in quarantaine. 

Nadat voor onze speciale missie werd gebeden, vertrokken we gewapend met zuurstofflessen naar Tel Aviv. Toen we aankwamen in het ziekenhuis was net besloten dat vanwege de infectie en de slechte conditie van Lamiss het vervoer naar Gaza per ambulance zou gaan. Dit moest dan wel een speciale ambulance zijn, vanwege de quarantaine en omdat het om een baby gaat niet met een gewone brancard, maar met een soort couveuse. Bovendien moest er een speciale toestemming geregeld worden om die ambulance over de grens van Gaza te krijgen. Al met al een grote uitdaging voor de mensen in Jeruzalem, die de hele dag aan het bellen zijn geweest om eerst de goede ambulance te krijgen en vervolgen de transfer naar Gaza te organiseren. Ondertussen waren wij in het ziekenhuis de contactpersoon naar de Arabisch sprekende moeder en de Israelische  medische staf, die met het uur ongeduldiger en ongeruster werden... Maar uiteindelijk is het gelukt om moeder en kind mét hun bagage per ambulance terug naar Gaza te brengen! In de tussentijd hadden we het nog druk met de overige patientjes uit Gaza en met het vertrek van Eline, die gelukkig met succes geopereerd was en vandaag naar huis mocht.

Woensdag ochtend begon heel vroeg met een gezamenlijk gebed waarmee we nu en dan met de mannelijke collega’s om half zeven in de ochtend beginnen. Deze keer vonden we een rustig plekje in de tuin naast ons gebouw. Ja, best een beetje fris, maar gelukkig hadden we er geen last van.

Deze dag werkte ik in onze basis in Jeruzalem. Het was een rustige en gezellige dag, tot we opgeschrikt werden door het geluid schoten en meteen daarna van sirenes. Het bleek opnieuw een aanslag te zijn bij de Damascus gate, een paar honderd meter van ons gebouw. Ik realiseerde me dat ik een uurtje eerder daar nog had gelopen. Een van mijn collega’s die in Betlehem woont, wilde net die kant op gaan om op de bus te stappen. Ze was geschrokken en erg bang van wat er gebeurde. Gelukkig hadden we nog een auto vrij en kon ik haar naar het checkpoint bij Betlehem brengen, want bussen reden er op dat moment niet meer. Het bleek dit keer om een georganiseerde aanslag te gaan. De daders hadden behalve messen ook vuurwapens en twee pijpbommen bij zich. Helaas kostte deze aanslag het leven van een jonge agente en van de daders.

‘s-Avonds waren we uitgenodigd om op mijn werk te blijven eten. Dat was erg gezellig én erg lekker.  Na het eten bleek er een waar afscheidsfeestje georganiseerd te zijn. Wat een verrassing en wat was het goed om te horen hoe we over en weer gezegend zijn de afgelopen twee maanden, en hoe God steeds de juiste mensen op de juiste plekken plaatste om het  werk via Shevet Achim steeds te laten slagen. Aan Hem alle eer!