De afgelopen weken is er veel gebeurd op mijn werk. Je
krijgt steeds meer een band met de ouders en kinderen die al weken en soms
maanden bij ons zijn. Het is erg leuk dat de kinderen je gaan kennen en
enthousiast reageren als ze je weer zien. En het is een feest als er weer een
kindje naar huis mag. Vorige week mocht Zanyar, een jochie van 1 jaar, weer met
zijn vader terug naar Koerdistan in Noord-Irak. Het gaat erg goed met hem.
Helaas gaat het niet altijd zo goed. Doaa is een meisje uit
Koerdistan dat in december is
geopereerd. Ze moest 3 weken terug nog een katheterisatie, omdat een van de
aders nog te nauw was. Dat verliep prima, maar na de ingreep heeft ze een
hartstilstand gekregen en na haar hartstilstand bleek ze helaas hersendood
doordat haar hersenen te lang geen bloed hadden gekregen. Ze werd ruim 3 weken
beademd en al die tijd was er geen enkele reactie geweest. Vanuit het
ziekenhuis is echt alles gedaan om maar het kleinste signaaltje van leven te
vinden. Maar dat is niet gevonden en twee CT scans toonden aan dat het
hersenweefsel was afgestorven. Dat is enorm zwaar voor haar moeder maar ook
voor het hele team, die hen 7 dagen per week bijstaan. We hebben samen met
mensen over de hele wereld voor Doaa’s herstel gebeden en haar gezalfd.
Zaterdag kregen we bericht dat Doaa was overleden. Heel bijzonder is dat de
vader donderdagavond was aangekomen. Het was al een wonder dat Doaa nog in
leven was. In het ziekenhuis vroegen ze al wat de organisatie toch had gedaan,
omdat het eigenlijk niet mogelijk was dat haar hart het volhield. Ze hadden wel
gemerkt dat er veel werd gebeden. Verder was het voor de moeder onmogelijk om
te beslissen om Doaa te laten sterven. Vanuit Shevet Achim waren we al een
tijdje bezig om de vader te laten overkomen, maar dit was heel moeilijk omdat
Israel niet 2 ouders in het land toelaat. Toch is het gelukt, en precies op de
goede tijd. Een dag nadat haar vader aankwam overleed ze en gelukkig hoefden
haar ouders niet de beslissing te nemen om de beademing te stoppen. Doaa is nu gestorven en is bij de Heer. We
hopen en bidden dat de (moslim) ouders mogen gaan zien dat er een levende
liefdevolle God is die hen ook zo graag wil kennen.
Ook vandaag was het weer een intensieve dag. We kregen
bericht dat we een erg zieke baby moesten ophalen, die zuurstof nodig heeft.
Normaal gaan er zo veel mogelijk gezinnen in de bus, maar voor dit kindje
hebben we een bus gereserveerd, om zo veel mogelijk zorg aan haar te kunnen
besteden. Onderweg werden we gebeld dat het de bedoeling was dat we de grens
van Gaza over gingen om daar het kindje van de palestijnse ambulance over te
nemen. Op die manier hoefde de moeder niet lopend door de security en door de
open lucht en de striemende regen. Onze paspoortnummers ge-appt zodat we toestemming konden krijgen.
Helaas was de samenwerking tussen de autoriteiten ver te zoeken. De juiste
papieren voor de baby werden niet vanuit Gaza verstuurd en dan staat alles hier
stil. We waren om 10 uur aan de grens en na uren bellen en uitleggen, kregen we
uiteindelijk pas na 2 uur toestemming om Gaza in te rijden. Helaas wilde de
palestijnse ambulance zo lang niet wachten werd de baby, die in zeer kritieke
toestand is, lange tijd zonder zuurstof bij de security achtergelaten. Zodra ze
bij ons in de auto was hebben we haar zuurstof gegeven en zijn we in vliegende
vaart naar Tel Aviv gereden. Daar stond de IC crew gelukkig klaar en werd ze
meteen verder onderzocht en nu wordt bekeken wat ze voor haar kunnen doen.
Zo maken we van alles mee, dat ook emotioneel veel impact
heeft. Het was dan ook heel fijn dat we werden uitgenodigd om met het team mee
te eten. Dan kan iedereen zijn of haar verhaal van de dag nog doen en bidden we
samen. Goed om de dag zo af te sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten